“Mensen vragen waarom ik dit allemaal doe. Je weet waarom. Ik doe het om dezelfde redenen als jij. We kunnen gewoon niet toekijken hoe deze natie zich overgeeft. Zo zijn we gewoon niet gebouwd.”

Twee maanden voor de dood van Sir James Goldsmith op 64-jarige leeftijd, beschreef Vanity Fair hem als 'een hoogvliegende financiële boekanier, kruisvaarder politicus en beroemd onconventionele huisvader'. Zeventien jaar later kruipen we onder de oppervlakte van deze provocerende figuur wiens acties vandaag de dag nog steeds een schok door de Britse politiek, het bedrijfsleven en de samenleving sturen.

Voor een man die zijn vingers in zoveel verschillende taarten doopte, is Jimmy's kast gevuld met een groot aantal beschuldigingen, geruchten en verhalen, waarvan sommige nog steeds onopgelost zijn in de ogen van het publiek en de media, terwijl velen bevestigd worden. Er is natuurlijk de onopgeloste controverse rond de verdwijning van de 7e graaf van Lucan die behoorlijk smerig werd en de juridische strijd die Goldsmith voerde tegen Prive oog . Graaf dieper en je ontdekt verhalen over zijn controversiële liefdesaffaires, waarvan hij acht kinderen kreeg van vier verschillende vrouwen. Deze, afkomstig van een man die werd geciteerd als te zeggen: 'Als een man met zijn minnares trouwt, creëert hij een vacature', zijn minder gemakkelijk af te schudden. Proef een beetje meer en je zult tal van sterke verhalen en halve waarheden vinden over zijn zakelijke overvallen en vrouwenhaat, die de media allemaal in spanning hielden.

Als een koppige zakenman was Goldsmith grotendeels onaangetast door en accepteerde hij het oordeel van mensen over hem, en merkte bij een gelegenheid openlijk op tegen een interviewer: 'Alle instellingen - industrieel, politiek, bureaucratisch - mogen mij niet (...) Ik verwerp de meeste van de basis waar iedereen vandaan werkt, dus ik kan niet verwachten dat ik populair zal zijn.”

Ondanks de negativiteit van de pers die Jimmy's mediaprofiel een groot deel van zijn leven achtervolgde, versterkte de publiciteit die hem omringde duidelijk de hypnotiserende controle die hij over iedereen had, of ze nu oog in oog met hem stonden of niet. Hij betoverde en beledigde vrouwen, maakte politici boos en steunde ze, verachtte en zocht de media, en vernietigde en redde bedrijven om een ​​uniek pad in de wereld te banen. Degenen die hem minachtten en afkeurden, waaronder de toenmalige premier, John Major, die hem beschreef als ‘levend in wolkenkoekoekland’, reageerden op zijn manieren en wakkerden daarmee de fascinatie voor hem aan op wereldschaal.

The Telegraph beschreef Jimmy in zijn overlijdensbericht als een 'kwaadaardige roofdier op de aandelenmarkt, een quixotische politieke denker en een man met vulkanische passies wiens privéleven alle conventies tartte'. Terugkijkend op zijn leven, is het duidelijk dat er een patroon in de weg naar voren komt Jimmy ging zaken doen. Hij moest de leider zijn, hij moest anders zijn en hij moest degene zijn die bovenaan stond; toen de rollen omdraaiden en hij op de bodem belandde, brak de hel los totdat de orde hersteld was.

Sprong vooruit naar 12 januari ^e 1997, toen een paar dozijn volgelingen Goldsmith samenkwamen op een Londense stoep voor een enorm reclamebord waarop nadrukkelijk stond: 'Waarom kunnen we geen echt referendum over Europa houden, meneer de majoor?' Onder gejuich van de menigte kwam de algemene verkiezingscampagne van de Referendumpartij tegen het Britse establishment op gang.

Goldsmith richtte in 1995 de Referendum-partij op met het expliciete doel een alomvattend referendum te eisen over de rol van Groot-Brittannië in Europa. Zijn campagne was er puur op gericht om de Britse politiek in zijn huidige vorm door elkaar te schudden en een publieke macht te verenigen tegen de Tories. Zijn campagne was een campagne van cijfers en kortetermijnstrategie over tact op lange termijn...

Lees het volledige interview in het zomernummer van The Gentleman's Journal, abonneer je op thegentlemansjournal.co.uk/subscribe/

Door Emma Corbett